Erakusketak kontsumismoari, itsasoaren kutsadura larriari eta itsasoaren kontserbazio eta babesaren kontzientzia orokorra sortzeko beharrari buruzko kritika modu berezia aztertzen du, gure zabortegiaren ordez, bizi-iturritzat hartuz. Atzera begirako gisa ulertu beharrean, erakusketa honetan artistak itsasoarekin duen harremana azaltzen da, itsasora isuritako hondakinak aurkikuntza handiak direla ulertzeko duen modua; pertsona askorentzat zaborra dena, berarentzat bigarren aukera bat, bigarren bizitza bat emateko altxorrak dira. Proiektuak, azken batean, bigarren aukeren garrantzia ospatzen du eta gizarte-ekintzara gonbidatzen du. Itsasoak ematen dion sormen- aukerak hausnarketa kritikoa ahalbidetzen dio, eta ez alderantziz. Egiten duena definitzen duten etiketetatik ihes egiten du, bere intuizioa erabiltzen duen autodidakta dela uste duelako, eta bere motibazioari baino ez dio erantzuten, espiritu artistiko, kritiko eta politikoa astintzen dion horri. Laburbilduz, “ITSASOA. Artea zaborrez egina” Iñaki Aguinagaren sormen potentziala aztertzeko aukera bat da, ulertzen ez duen mundu batetik ihes egiteko duen modua, itsasora etengabe itzuliz eta pertsonaien unibertso osoa eraikiz, itsasoak jasaten duen kutsadura handiagoari eta gehiegizko kontsumismoari buruz sentsibilizatzeko.