Diego Fandosen gidoia eta zuzendaritza duen film laburra. Telefono dei batek, goizekoa eta ustekabekoa, Tomas oso zaharra esnatzen du: bere alaba da, urtebetetzea zoriontzen diona, nahiz eta berak ere ez gogoratu. Tomasek arratsalde horretan bertan bere pisuan festa bat antolatzea pentsatzen du eta alaba gonbidatzen du, baina Kalifornian bizi dela eta ezin izango dela joan gogorarazten dio.

Tomasi ajeak leuntzen zaizkio: poliki ibiltzen da, ikusten du eta gaizki entzuten du, hezurrek eragiten dute mugimendu mingarri bakoitza problematikoa eta mingarria izatea. . . baina energia geratzen zaio, eta ospakizunerako lagunei deitzen hasten da. Hala ere, banan-banan, bere adiskideen seme-alabek edo alargunek denak hil direla jakinarazten diote. Denek, batek izan ezik, Arthurrek, gorroto handia dio, baina ez du arrazoia gogoratzen. Eta munduko urre guztiarengatik deituko ez duenari.

Lagunduta edo bakarrik, Tomasek bere festa izango du. Prestatu dekorazio pixka bat eta zopa goxo bat. Zopa bat falta zaiola dirudi. . . Tomasek osagai misteriotsu hori bilatu eta bilatzen du, eta armairu baten sakonean ezkutatuta, aurkitu eta gehitu egiten du.

Eta, harrotasuna janez, deitu Arthurri.

Arturo badator. Bi "lagunak" txakurrak eta katuak bezala eramaten dira. Baina biak bakarrik daude munduan. Eta Arthur bat dator Tomasen gainbeherarekin.

Jaten hasten dira, isilik. Bi soako daude, gorria eta urdina, bana bakoitzarentzat. Arthurrek galdetzen dio zergatik dauden bi, eta Tomasek esaten dio pozoia bota duela bere zopan, Arthurrena ondo dago. Arthurrek ez daki sinetsi ala ez. Baina Tomasen soingainekoaz ere baliatzea erabakitzen du.

Telebista ikustera doaz.

Eta biak hasten dira bere haurtzaroa gogoratzen eta neskekin egindako lehen aztalkadak. Lehen aldiz, biek irribarre egiten dute.

Eta biak lokartzen ari dira. Elkarrekin.