Hondartzako hondarrean, bizitzaren pultsua mugimendu zalantzagarria da, kaioen hegaldi bakartia bezala, beti haizearen haize izoztuak lagunduta, gorputzarekin talka egiten baitu. Urak lur zati bat hartzen du eta arrokak higatuta daude. Zeru gris eta zorabiagarri baten isla, olatuei itsatsita agertzen da. Puntu honetatik, urrutira, Kontxako Badia ikusten da. Urte sasoi honetan itsasontziak ia ez dira iristen. Egia da jendea ohituta dagoela kontrako norabidetik begiratzen. Bi ikuspuntuen artean, ozeano sakonaren zati handi bat hedatzen da, eta bada zerbait bertan, lurralde honetan, ez izendatzea erabakitzen dutena. Presentzia horrek ez du inoiz bilatzen, erabilgarritasun materialik ez duelako, oihu isila duelako eta gizakiarengandik desberdina delako.

Materiaren denbora-zikloan zirriborroak sortzeko helburuarekin, soinu-instalazioak hitzaren gainetik altxatzen den eta haragian agertzen den fantasmagoria bat adierazten du, mito erreal eta imajinarioak gorpuzteko ahaleginean. Bata bestearen gainean jarritako begizten eta distortsio-uhinen bidez, neguan Santa Klara uhartean egindako entzute aktiboko ariketa batekin nahastuta, ODOYA EZ DAGO! ikusten ez denari eta hautematen duen gorputz etorkinari buruzko fikzio espekulatiboa da. Babesleku bat, paradisuaz haratago.

* Uharte mortu bat programaren instalazio artistikoen aurkezpena eta Deva Pereda (Lika) eta Ana Júlia Silvino (¡ODOYÁ NO ESTÁ!) artistekin solasaldia.